Faingom-piainako (Le soupir de ma vie) (Ny Ala Zohimbato)
Mbola tsisy niantsa
(Nalaina tao amin'ny vetso.serasera.org)
Nohon'ny hetraketraky ny tany, hetraketraky ny olonaDia tsy fidiny ahy ny handao anareo fianakaviako
Satria ilay izaho, mamy oditra sy vonona
No any lasa andingana ilay vavahady tsy niriako
Tsy fidiny ahy anefa na dia toro ary ny fo
Tsy hay na lahatra na anjara fa tsy atao hampiasa saina
Miezaka mitraka na lojehitra ny loha
Dia ny ratra ato am-poko izay mavesatra ho zakaina
Mafy tena mafy aloha ny zioga entiko aty
Voafehy tsy hivoaka mba ahita anareo tiako
Nefa moa lazaina fa izao ilay nania
Dia tsy misy azo ambara fa mizaka, hikipiako
Eny, vitaiko aloha ny aty, na anaty alahelo
Ilay faingom-piainako iny, mbola hivadika hasambarana
Fa tsy misy mafy izany tsy ho zakan'olombelo
raha tsy ny fahafatesana no hamaranana ny lalana
Ny Ala Zohimbato
Le soupir de ma vie
Par le poids des malheurs, par les chaînes du monde,
Ô famille adorée, mon départ vous déchire.
Ce n’est point par désir que je quitte la ronde,
Mais je n’ai pas choisi de franchir ce martyre.
Moi, l’enfant au cœur vif, au sourire discret,
Un seuil s’est ouvert — une porte maudite —
Me voici condamné, sans l’avoir jamais fait,
Et j’y suis entré, sans que mon âme l’invite.
Ce n’est pas mon vouloir, ni l’élan de mon cœur,
Je tente, la tête haute, d’affronter la nuit.
Mais le sort s’acharne, froid, sans pudeur,
Et la plaie dans mon sein ne guérit, ni ne fuit.
Cruelle est la charge, muette est ma voix,
On me dit égaré, fils d’un triste chemin.
Je suis loin, retenu, sans étreindre vos doigts,
Alors je me tais… j’accepte mon destin.
Je vivrai cette peine, même si tout s’effondre,
Car nulle douleur n’est à jamais souveraine.
Ce destin enchaîné, un jour, saura fondre,
Hors la mort elle-même, seule fin à la peine.
Ny Ala Zohimbato
--------
Rohy:
Mpakafy:
Zohimbato
