Fofon'aiko farany - Et mon souffle s’effrite (Ny Ala Zohimbato)

Pas encore lu

Demander une lecture
(Nalaina tao amin'ny vetso.serasera.org)
Fofon'aiko farany

Halahelo ny eto an-tany,
Rehefa hiteny amin’izay ny Ray,
Hoe mba jereo raha mba any,
Raha mba any izaho izay.

Eto an-tany ho any an-danitra,
Izay no lalana ho aleha,
Dia ahita an’Andriamanitra,
Ka hifaly sy hiomehy.

Efa novolena ary ve ilay
D’ilay hazo ho vata-patiko?
Efa vita izy izay?
Mba asiana indray ny vatako?

Fa izaho aloha raha ho any am-pasana,
Izay tsy maintsy hoe aleha,
Dia izay tena lavitra no lalako,
Moa tsy izany ve?

Raha tena azoko natao,
Ampiemorana no andaozako
Ity tany mankalao,
Koa tsy hitovizako aminao?

Eny e! Tsy maninona raha ho faty aho,
Raha ho faty tsy ho eto intsony,
Fa vonona aho ary sahy,
Fa tsy misy lonilony
Amin’ireo hava-tiana,
Be mpaniry sy hiriana.

Vita izay no androany,
Raha ho faty ilay voninkazo,
Dia ny penina ho lany,
Izaho koa dia halazo.

Dia hitoetra mandrakizay
Ao anaty trano vato,
Haka aina amin’izay,
Dia mba tsy hisy anakotsako
Intsony ny vatana rehetra —
Lamosina, tena, tongotra, hetsetra.

Ny Ala

(version française)
Et mon souffle s’effrite

Le monde s’enveloppera de deuil,
Quand le Père lèvera son voile céleste,
Et murmura, dans l’ombre en éveil :
« Vois là-bas, ton sentier se manifeste… »

De cette terre vers le ciel limpide,
Voilà la route que je suivrai,
Et là, devant le Très-Haut, lucide,
Je rirai enfin, le cœur allégé.

A-t-on déjà planté l’arbre funèbre,
Celui dont le bois portera mon repos ?
Est-il prêt, ce cercueil de silence,
Où viendra dormir, un jour, mon écho ?

Car moi, quand viendra le passage,
Ce détour que nul ne peut fuir,
Ce sera mon plus grand voyage,
Le seul que nul ne peut retenir.

Si j’avais pu choisir mon départ,
J’aurais longé la mer en partance,
Laissant cette terre sans égard,
Dans une paix douce, sans souffrance.

Oui, je n’ai plus peur de mourir,
Ni de m’effacer, ni de partir.
Car je suis prêt, sans honte ni chaînes,
Sans colère, sans peine.

À ceux que j’ai tendrement aimés,
Ceux que mille cœurs auraient désirés,
Je laisse la lumière et l’instant,
Mais moi, je m’efface doucement.

Aujourd’hui s’achève mon matin.
Si la fleur doit faner à l’heure dite,
Que la plume tombe de ma main,
Et que mon souffle s’effrite.

Je reposerai sous la pierre,
Dans le silence, la lumière.
Sans plus de poids sur mes épaules,
Sans plus de pas, sans plus de rôles.

Ny Ala
--------
Lien:
Catégorie : Ahy
310 1
Fans: Zohimbato
Ajouter un commentaire
Veuillez vous connecter
© Eugene Heriniaina - serasera.org 1999 - 2025 - page load 0.0125